W sytuacji gdy funkcjonariusz Straży Granicznej w trakcie kontroli granicznej uzyska informację, że podróżny posiada obywatelstwo polskie, a nie ma ważnego polskiego paszportu czy dowodu osobistego – w zależności od kierunku podróży, funkcjonariusz ma obowiązek nie zezwolić takiej osobie na przekroczenie granicy Rzeczypospolitej Zgodnie z postanowieniami Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, podstawą stosunków pomiędzy rodzicami a dziećmi jest wzajemny obowiązek poszanowania i wspierania Brzmi to bardzo górnolotnie, zwłaszcza że na pierwszy rzut oka nie jest obwarowane żadnymi sankcjami oraz nie precyzuje, na czym ten „wzajemny szacunek i wspieranie się” miałoby precyzuje jednak obowiązki małoletnich dzieci względem ich rodziców – określając, na czym ma polegać pomoc tym ostatnim:– pomoc we wspólnym gospodarstwie – jest to pojęcie szersze niż termin „gospodarstwo domowe” i może oznaczać także przedsiębiorstwo należące do rodziców, pomoc w prowadzeniu przez nich działalności gospodarczej, agroturystyki, zakładu mechaniki pojazdowej itp. Pomoc dziecka nie oznacza, rzecz jasna, zrzucenia na nie części obowiązków, lecz jedynie wykonywanie określonych czynności w tym zakresie. Pomoc w opiece nad rodzeństwem czy strasznymi członkami rodziny również mieści się w granicach wskazanych w ustawie. Zgodnie z uchwałą Sądu Najwyższego: „(…) pomoc ze strony dziecka musi odpowiadać fizycznym i duchowym siłom dziecka – a przy tym jest możliwa tylko wtedy, gdy nie ucierpi na tym jego wychowanie i zdobycie wykształcenia”2. Obowiązki dziecka nie mogą zatem przeszkadzać mu w nauce i wykonywaniu obowiązku szkolnego. Pomoc taka jest obowiązkiem dziecka, które mieszka z rodzicami i jest na ich przyczynianie się do utrzymywania rodziny – obowiązek ten dotyczy małoletniego, który pracuje już zarobkowo i mieszka u rodziców. Zgodnie z prawem, jeżeli takie dziecko ma dochody z własnej pracy, powinno przyczyniać się do pokrywania kosztów utrzymania Należy podkreślić, że obowiązek dokładania się do kosztów utrzymania rodziny nie jest obowiązkiem alimentacyjnym i nie można go egzekwować sądownie ani w postępowaniu egzekucyjnym. Obowiązki wskazane w przepisach ustawy nie przewidują jednak żadnej sankcji za niedopełnianie tych obowiązków – wszystko zależy od wychowania dziecka i sposobu, w jaki rodzice egzekwują ich wypełnienie: dyscyplinowanie, ograniczenie kieszonkowego itp. Przypominam w tym momencie, że wszelka przemoc i stosowanie kar cielesnych w stosunku do dziecka są zakazane i przypadku, gdy rodzice nie radzą sobie samodzielnie z egzekwowaniem posłuszeństwa dziecka, można skorzystać z pomocy sądu opiekuńczego, którego ingerencja może przynieść dla dziecka korzyści wychowawcze. Sąd opiekuńczy może skierować wniosek rodziców do odpowiedniej instytucji lub organizacji pomocy społecznej, gdzie możliwe jest skorzystanie z porad psychologów i pedagogów w zakresie rozmów z trudnym dzieckiem, wzajemnego zrozumienia się i poprawy W niektórych przypadkach sąd opiekuńczy może orzec o pozbawieniu małoletniego uprawnienia do rozporządzania swoim zarobkiem, jeżeli rodzice wykażą, że nie wykonuje ono obowiązków związanych z przyczynieniem się do utrzymania lub wydać inne dyscyplinujące małoletniego zarządzenia. 1 Art. 87 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego2 Uchwała SN z dnia 28 czerwca 1989 r., III CZP 65/892 Art. 91 § 2 3 Art. 91 § 1 Art. 100 uważacie, że polskie prawo w odpowiedni sposób reguluje tę kwestię? Dajcie znać w komentarzu. Rodzic ma możliwość wypisania dziecku jednorazowego zwolnienia z WF-u obejmującego jeden lub kilka dni. Zwolnienie z WF-u od rodzica może być wypisane na komputerze (a następnie wydrukowane) lub ręcznie na zwykłej kartce papieru. Co powinno się znaleźć na zwolnieniu z lekcji WF od rodzica: data, imię i nazwisko dziecka, Zmiany w systemie edukacji doprowadziły do tego, że szkoła stała się sformalizowanym, zbiurokratyzowanym i przeracjonalizowanym tworem. Oderwana od prawdziwego życia, straciła siłę budzenia fascynacji. Logika systemu każe nauczycielom skupiać się na „przerabianiu” materiału, przygotowaniu uczniów do testów i opracowaniu szkolnej dokumentacji, a nie na prowadzeniu ciekawych i intrygujących lekcji. Ma być poprawnie, interesująco być nie musi. Od nauczycieli coraz częściej oczekuje się, że będą pełnić rolę urzędników. Również ze strony rodziców jest dziś duże zapotrzepowanie na złą szkołę. Wielu z nich pyta, jak dana placówka wypada w egzaminacyjnych rankingach, a nie o to, jak wyglądają relacje, czy ich dziecko będzie mogło rozwijać w szkole swoje talenty, czy w przypadku problemów dostanie wsparcie czy tylko informację, że trzeba poszukać dobrego korepetytora. Wszyscy tak bardzo przyzwyczailiśmy się do niezmieniającego się od ponad dwustu lat systemu edukacyjnego, że przestaliśmy dostrzegać jego absurdalność i zdolność odstraszania. Mało kto widzi brzydotę szkolnych korytarzy. Wszyscy pogodziliśmy się z tym, że w szkole trzeba siedzieć i słuchać. Wiele osób uwierzyło, że uczenie się wymaga ukrzesłowienia, a dzieci ruszając się, niczego by się nie nauczyły. Dzisiejsze szkoły konsekwentnie pomijają kreatywność, być może dlatego nie potrafimy wyobrazić sobie, że mogłyby wyglądać i funkcjonować inaczej. Co gorsza, w oparciu o własne doświadczenia nabraliśmy przeświadczenia, że szkoła nie jest do lubienia, że musi boleć. Przecież zawsze bolało. Przyjaciel powiedział mi ostatnio, że idzie na wywiadówkę do nowej szkoły swojej córki i że się boi. Przypomniałam sobie, że również dla mnie były to często trudne przeżycia. Dlatego następnego dnia zapytałam W., jak było. – Strasznie – odpowiedział – ale na szczęście spotkałem na swojej drodze tylu wspaniałych ludzi zajmujących się edukacją, że teraz mogę już wytrzymać prawie wszystko. -Dlaczego strasznie? – pytałam dalej. – „Właściwie nie zdarzyło się nic ważnego: ani nic złego, ani nic dobrego. Standard. W szkole podstawowej widzę największy ferment intelektualny, w gimnazjum mniejszy, najmniejszy w liceum – tu rządzi matura, konkursy i olimpiady”, odpowiedział. „Wszystko co ciekawe dotyczyło tego, co będzie się dziać po lekcjach: wymiana zagraniczna, chór, teatr szkolny, wycieczki, imprezy szkolne. O tym, co ciekawego będzie się dziać na lekcjach, ani słowa”, opowiadał W. . „Zatem uczenie się to osobny obszar, o nim nie było prawie mowy, jedynie w kontekście średniej.” – W ten sposób – kontynuował, człowiek, czyli jego mózg, nasiąka taką wizją: nauka-praca to jest coś koniecznego i uciążliwego, fascynacje i pasje można rozwijać po lekcjach. Czy nie da się tego połączyć? – „Najdziwniejsze jest to, że oni, czyli nauczyciele i dyrektorzy, bardzo się starają, są zarobieni po uszy, naprawdę chcą dobrze. Realizują programy, walczą o oceny, starają się o dobrą atmosferę, pracują z olimpijczykami, tylko podczas spotkań z rodzicami konsekwentnie pomija się najważniejsze tematy.” „Na zakończenie miła, nowa wychowawczyni mojej córki powiedziała: ‘To już zostało odgórnie ustalone’. A po chwili jeden z rodziców powiedział: ‘Bez korepetycji ani rusz!’ „ W. opowiadał dalej. – „Zapisałem się do trójki klasowej, jestem skarbnikiem. Pani była oczarowana faktem, że troje rodziców zgłosiło się na ochotnika. – Na zebraniu rady rodziców obowiązywał jeden i tylko jeden temat: pieniądze, budżet, ściągalność składki, potrzeby i wydatki. Żadnych innych tematów. – Symptomatyczne, jakie problemy zgłaszane były przez rodziców: za mało fizyki, za mało biologii, za mało języka obcego. Nic więcej. – Odniosłem wrażenie, że głównym celem wychowawcy wobec nas, rodzicow było przekazanie informacji, opis procedur i zebranie podpisów pod dokumentami. -Najczęściej używanym słowem była ‘matura’!” Idąc do domu W. miał takie refleksje – LO nr 2 w … (nie chodzi o szkołę w Toruniu J, ale tu można podstawić dowolne miasto) to maszyneria prawie doskonała. Wszystko działa automatycznie. – Nie ma wizji, innowacji, rozwoju – motory działania są jasne: testy + średnia + matura + olimpiady i konkursy. – Nie rozmawiamy o problemach, nie mamy żadnych wątpliwości, jedyny problem do rozstrzygnięcia to „Gdzie na wycieczkę?”, ale już nie „Po co?” Na zakończenie rozmowy W. powiedział:- „Wywiadówki bez udziału uczniów są bez sensu.” Po ten rozmowie przeczytałam aktykuł Małgorzaty Taraszkiewicz „O kulturze odpowiedzialności” zamieszczony na portalu „edunews”. Córka autorki przyniosła ze szkoły kontrakt, który miał być podpisany przez ucznia i jego rodziców. „W wyniku zapoznania się z tym dokumentem uczeń i jego rodzic wie już, jakie ma spełniać obowiązki i co go spotka, jak tychże nie spełni. Kary są różne, ale precyzyjnie opisane, żeby nie było wątpliwości (minusy, punkty ujemne, niezaliczenie, obniżenie oceny itd.). Rodzice mają się zapoznać i podpisać! A czy można mieć wątpliwości? Nie.” Małgorzata Tarszkiewicz to psycholog zajmujący się sprawami edukacji i słowo kontrakt rozumie jako umowę dwóch stron. Jednak w naszej kulturze szkolnej, uczniowie, niczym ryby, wciąż jeszcze w sprawach własnej edukacji nie powinni zabierać głosu. W szkole mają grzecznie siedzieć, słuchać i możliwie wiernie reprodukować to, co usłyszeli lub przeczytali. Mało komu przychodzi do głowy, że można by z nimi ROZMAWIAĆ i SŁUCHAĆ, CO MAJĄ DO POWIEDZENIA. Zdaniem badaczy mózgu, człowiek tylko wtedy w pełni angażuje się w przedsięwzięcia i rozwija swój potencjał, gdy realizowane cele uznaje za istotne z własnego punktu widzenia. To znaczy, że nauka może tylko wtedy może być efektywna, gdy zaczniemy traktować uczniów jako pełnoprawne, autonomiczne podmioty. Nauka nie może być aktem przymusu, ale woli. Nasze mózgi zostały stworzone do tego, żeby się uczyć, ale żeby to robić, muszą mieć odpowiednie warunki. Najsilniejszym motywatorem jest ciekawość poznawcza. W zbiurokratyzowanych i skotniałych strukturach nie ma na nią miejsca. W szkole, do której poszła córka mojego przyjaciela, o zaspokajaniu ciekawości poznawczej uczniów nikt nie mówił. A wracając do pomysłu W., czy trudno byłoby przeforsować pomysł, by uczniowie brali udział w wywiadówkach? Przecież to ich proces uczenia się. „Nic o nas bez nas!” Dlaczego tak łatwo odmawiamy naszym dzieciom praw, które uznajemy za element demokratycznego porządku. Z okazji zbliżającego się Dnia Nauczyciela życzę nam wszystkim, żebyśmy nie dali zmienić się w urzędników! Biurokratyczna i sformalizowana szkoła nie może budzić fascynacji, a bez tego nie ma mowy o efektywnej nauce i rozwijaniu potencjału, z jakim przyszli uczniowie. Informacja dotycząca „Neurodydaktyki” Ponieważ na rynku jest jeszcze inne wydanie „Neurodydaktyki” informuję, że prawa do mojej książki ma jedynie Wydawnictwo Naukowe UMK i tylko pod zawartymi w tej książce tezami mogę się podpisać. Za błędy zawarte w innym wydaniu, nie ponoszę odpowiedzialności. Swoim nazwiskiem firmuję jedynie „Neurodydaktykę” z pokazaną tu okładką. Jeśli ktoś chce przeczytać MOJĄ książkę, to proszę korzystać z wydania z granatowym profilem twarzy. Ustawa o prawie autorskim i prawach pokrewnych stanowi, iż to autor odpowiada za treść i formę swojego dzieła. Ja miałam wpływ jedynie na formę i treść książki wydanej przez Wydawnictwo Naukowe UMK. Kiążkę można kupić przez internet np. tu:
Sąd, na podstawie kompleksowo zebranego materiału dowodowego musi wyprowadzić wniosek, co dla dziecka w chwili obecnej i na przyszłość będzie najlepsze, który rodzic daje gwarancję lepszego wychowania i utrzymania i czy istnieje potrzeba ograniczenia wpływu drugiego rodzica na istotne sprawy dziecka.
Serwis internetowy, z którego korzystasz, używa plików cookies. Są to pliki instalowane w urządzeniach końcowych osób korzystających z serwisu, w celu administrowania serwisem, poprawy jakości świadczonych usług w tym dostosowania treści serwisu do preferencji użytkownika, utrzymania sesji użytkownika oraz dla celów statystycznych i targetowania behawioralnego reklamy (dostosowania treści reklamy do Twoich indywidualnych potrzeb). Informujemy, że istnieje możliwość określenia przez użytkownika serwisu warunków przechowywania lub uzyskiwania dostępu do informacji zawartych w plikach cookies za pomocą ustawień przeglądarki lub konfiguracji usługi. Szczegółowe informacje na ten temat dostępne są u producenta przeglądarki, u dostawcy usługi dostępu do Internetu oraz w Polityce prywatności plików cookies Szczegóły znajdziesz w Polityce prywatności Artykuły Styl życia TOP 20 pytań PsychoTesty Najlepsze odpowiedzi Pytania na temat: czy-rodzic-ma-obowiazek-chodzenia-na-wywiadowki wywiadówki do szkoły? Mam ukończone 18 lat. Szkoła • Autor: 2011-04-13 15:23:43 2 odp Tematy: Czy rodzić ma obowiązek chodzenia na wywiadówki Pomoc - Jak zdobywać punkty i awansować w rankingu ? Zadawaj pytania, udzielaj odpowiedzi, oceniaj odpowiedzi innych. Generalnie im bardziej jestes aktywna, tym wyżej plasujesz sie w ranking Jak zdobywać rangi? Jak zdobywać punkty? Twoja przeglądarkablokuje reklamy Drogi użytkowniku,Dziękujemy Ci że nadal nas odwiedzasz. Prosimy, odblokuj wyświetlanie reklam w naszym serwisie. Dzięki odblokowaniu adblocka jesteśmy w stanie nadal funkcjonować i pomagać naszej społeczności. Dzięki za wsparcie! To okno zostanie zakmięte za 10 sek

Dyrektor ma obowiązek zapewnienia dziecku warunków bhp pobytu oraz w razie potrzeby – udzielania pierwszej pomocy osobiście lub przez pracowników, czy wezwania karetki w razie zagrożenia życia lub zdrowia (§ 2 i 21 rozporządzenia Ministra Zdrowia i Edukacji Narodowej z dnia 31 grudnia 2002 r. w sprawie bezpieczeństwa i higieny w

„Nowocześni” rodzice stawiają wymagania nie swoim dzieciom lecz ich nauczycielom. Nieodłącznym elementem życia szkolnego są oceny, świadectwa i wywiadówki. Te wydarzenia wywierają niemałe wrażenie zwłaszcza na tych uczniach, którzy mają poważne problemy z myśleniem, wiedzą i zachowaniem. Im częściej przysłuchuję się rozmowom moich rówieśników i ich rodziców, tym bardziej jestem wdzięczna moim rodzicom za „nienowoczesne” wychowanie, dzięki któremu mogę logicznie myśleć i cieszyć się życiem, szkołą i rozwojem, a moi rodzice nie mają potrzeby chodzić na dodatkowe wywiadówki. I tym bardziej współczuję tym rówieśnikom, których rodzice są „nowocześni” i „postępowi”, zamiast być ludźmi mądrymi i szczęśliwymi. Oto jak w (nie)dalekiej przyszłości może wyglądać wywiadówka wtedy, gdy rodzicem ucznia jest „nowoczesny” psycholog albo politycznie „poprawny” poseł. 1. Poseł na wywiadówce - Jestem ojcem Jasia. Podobno to właśnie Pani ma zaszczyt być jego wychowawczynią? - To raczej on ma zaszczyt być moim wychowankiem. A poza tym byłam dotąd przekonana, że to rodzice są pierwszymi wychowawcami swoich dzieci... - Trafiła Pani w sedno rzeczy. Ja właśnie dlatego wezwałem Panią na wywiadówkę mojego syna, by stanowczo zaprotestować. - Słucham?! To Pan mnie wezwał na wywiadówkę? By zaprotestować? A niby przeciwko czemu zaprotestować? - Przeciwko staroświeckim metodom pedagogicznym, jakimi się Pani posługuje. - Nie rozumiem... Może Pan podać jakiś konkretny przykład? - Oczywiście! Choćby to Pani wczorajsze skandaliczne zachowanie w szkole! - Moje skandaliczne zachowanie w szkole? A co ma Pan na myśli? - Jak to, co! To, że wczoraj wywiesiła Pani na tablicy ogłoszeń informację o tym, że mój syn zabrał kieszonkowe swoim trzem kolegom. To oburzające!!! - Że zabrał? - Nie, że Pani to ogłosiła!!! - Ależ proszę Pana, ja tylko stwierdziłam fakty... - Nie chodzi tu o fakty, ale o to, że Pani uprawia negatywną kampanię przedwyborczą, skierowaną przeciwko mojej osobie! - Ja nie uprawiam żadnej polityki, a jedynie stwierdzam, że Pana syn jest złodziejem. - Wypraszam sobie! Proszę używać języka demokracji i tolerancji! - To co mam powiedzieć? - Że mój syn jest uczciwy inaczej. - Ale on nie tylko kradnie... To znaczy, nie tylko jest uczciwy inaczej. Pana syn jest też leniem. - Takie insynuacje też sobie wypraszam!!!. Mój syn nie jest leniem. On jest pracowity inaczej! - Ma prawie same oceny niedostateczne, czyli jest... jakby to tolerancyjnie powiedzieć... jest... - Jest zdolny alternatywnie! - No właśnie! A swoją drogą, to im dłużej z Panem rozmawiam, tym bardziej upewniam się, że Pana syn wrodził się do ojca. - To znaczy do mnie? - Tak! Podziwiam Pańską zdolność wyciągania logicznych wniosków z tego, co mówię... - A to pierwszy komplement, jaki od Pani słyszę! - I chyba ostatni... A czy Pan wie, że Pana syn jest uparty jak... jak osioł inaczej... - Mój syn nie jest uparty, lecz stanowczy! On ma zawsze własne zdanie! - Tak, ma własne zdanie, ale się go wstydzi... - Widzę, że czasami potrafi Pani być wobec mego syna całkiem apatyczna! - Chciał pan chyba powiedzieć: empatyczna... - No właśnie tak, ale ja nie bardzo się wyznaję na tej nomenklaturze naukowej, bo ja jestem praktyk, a nie teoretyk. Ja tylko umiem rządzić. - Całkiem jak Pana syn... - I właśnie dlatego mój syn ma świetlaną przyszłość... - Tak, tak! Wiem! Ma świetlaną przyszłość... za sobą... 2. Psycholog na wywiadówce - Witam Panią. Jeśli mnie moja zawodowa intuicja nie myli, to Pani pełni funkcję psychicznego koordynatora mojego syna w ramach wypełniania przez niego obowiązku szkolnego w instytucji publicznej? - Nie przesadzajmy, ja jestem tylko wychowawczynią klasy, do której czasami zagląda pana syn. - Ja właśnie w tej sprawie. Otóż mój syn stwierdza, że Pani działa na niego wysoce stresogennie i dlatego unika on kontaktu ze szkołą! - Ja działam stresogennie? Na przykład kiedy? - Na przykład wtedy, gdy przy całej klasie upomina Pani mojego syna!. - Ależ on zachowuje się grubiańsko i cała klasa to widzi! - To nie jest grubiaństwo, tylko asertywność, proszę Pani!!! - To jest asertywność!? To jak Pan rozumie to słowo? - Asertywność to znaczy prawo mojego syna do obrony swoich praw kosztem obowiązków! - I jeszcze coś? - Oczywiście! Asertywność to jeszcze prawo mojego syna do pozytywnego myślenia. I to na głos! - Ja myślałam, że szkoła mu uczyć myślenia realistycznego, a nie pozytywnego... - Widać z tego, że Pani jest już w wieku przedemerytalnym! Inaczej wiedziałaby Pani, że nie ma nic lepszego niż myślenie pozytywne... - Dawniej mówiono, że nie ma nic lepszego jak demokracja ludowa... - Tego typu uwagami prowokuje Pani u mego syna bolesny dysonans kognitywny! - To już nie mogę nawet stwierdzić, że Pana syn postępuje niezgodnie z jego własnymi przekonaniami? - Oczywiście, że nie, bo właśnie wtedy działa Pani najbardziej stresogennie na mego syna. - Chciałam zauważyć, że Pana syn ma zawsze dwie możliwości: może postępować według mądrego myślenia lub myśleć według swojego niemądrego postępowania... - Myślenie szkodzi karierze społecznej, bo można zostać myśliwym zamiast psychologiem... Najważniejsze nie jest myślenie lecz solidne wychowanie! - Przypuszczam, że w przypadku Pana syna chodzi o wychowanie przez brak wychowania... - Pani problem polega na tym, że brakuje Pani bezgranicznego zaufania w możliwość spontanicznego samorozwoju mojego syna! - Top prawda, ale za to mam pełne zaufanie w możliwość spontanicznego samozniszczenia Pana syna! - Wypraszam sobie! Pani poglądy są przestarzałe, a to stanowi poważne zagrożenie dla zdrowia psychicznego mojego syna. - A co to jest zdrowie psychiczne? - To przekonanie, że mój syn jest najmądrzejszy i najwspanialszy w całym świecie. - Ma Pan chyba na myśli cały świat fikcji?... - Ależ proszę Pani, czy Pani nigdy nie słyszała o tym, że jedynie subiektywność jest obiektywna? - Nie, nie słyszałam. A czy w nowoczesnej psychologii nie ma miejsca na coś takiego, jak rzeczywistość? - Oczywiście, że nie! Rzeczywistość to relikt zacofanej przeszłości! - Chwileczkę! Czegoś tu nie rozumiem! Przecież Pan pracuje w szpitalu jako psychiatra?... - Tak, to obiektywna prawda! Do Pani usług! - Nie, dziękuję! Nie skorzystam! Dziwię się tylko temu, że w szpitalu próbuje Pan zmieniać subiektywną świadomość Pana pacjentów.. - Oczywiście, gdyż tylko moja subiektywność jest obiektywna. Subiektywność innych ludzi jest chorobą. - Coś mi się zdaje, że Pana syn też ma podobne przekonania, co Pan. - Widzi Pani, on również będzie psychologiem! - To jedyna praca, do której Pan syn się nadaje! - Tak? A czy Pani wie, co to znaczy być psychologiem? - Oczywiście, że wiem. Psycholog to ten, kto holuje psy! Żegnam Pana asertywnie! Do widzenia! Jeśli ktoś z czytelników tego felietonu uważa, że powyższe scenki są wyłącznie wytworem mojej fantazji czy moich obaw co do wywiadówek (nie)dalekiej przyszłości, to znaczy, że taki czytelnik — na swoje szczęście — nie ma bliższego kontaktu z „nowoczesnymi” i „postępowymi” rodzicami XXI-go wieku. Powyższe scenki przedstawiłam nie po to, by ironizować ze współczesnych mitów na temat wychowania, ale po to, by „nowocześni” dorośli porzucili swoje „poprawne” politycznie ideologie i powrócili do rzeczywistości. Mądre wychowanie jest możliwe tylko wtedy, gdy jest odpowiedzią na rzeczywistość. Dojrzały rodzic czy nauczyciel to ktoś, kto nie kieruje się modnymi ideologiami, lecz „niemodnymi” faktami. A faktem jest to, że każdy z nas to ktoś niezwykły, gdyż potrafi myśleć, kochać i pracować. Ale też to ktoś bardzo zagrożony przez nieodpowiedzialnych dorosłych, przez zaburzonych rówieśników oraz przez samego siebie - przez własną naiwność, ignorancję czy brak dyscypliny. W obliczu tych faktów mądrzy wychowawcy fascynują nas perspektywą rozwoju i stanowczo chronią nas przed zagrożeniami. Jak długo łatwiej będzie czynić to, co krzywdzi niż to, co nas rozwija, tak długo nie będzie możliwe wychowanie przez brak wychowania. Im szybciej nasi rodzice to zrozumieją, tym rzadziej będą musieli spotykać się z nauczycielami na dodatkowych wywiadówkach w (nie)dalekiej przyszłości. Od współczesnych rodziców i innych wychowawców zależy to, jakich rodziców będą miały ich wnuki. Tak, jak nie można stworzyć płyty muzycznej bez trudu nagrywania, tak też nie można wychować kogoś z dzieci czy młodzieży bez trudu wychowania. Moim marzeniem nie jest to, żeby nasi rodzice i nauczyciele traktowali nas jak dorosłych i — zgodnie z dyktatem „poprawnej” politycznie antypedagogiki — wmawiali nam, że zawsze mamy rację, lecz żeby odnosili sukcesy w wychowywaniu samych siebie. Wtedy najłatwiej mogą nas zafascynować mądrością i miłością, bez której nie ma ani rozwoju, ani radości. opr. mg/mg
Polska jest stroną konwencji od 1992 r. Aby doprowadzić do powrotu dziecka, które zostało bezprawnie uprowadzone za granicę, konieczne jest złożenie wniosku o powrót dziecka do właściwego organu państwa, w którym dziecko aktualnie przebywa. W celu realizacji Konwencji każde państwo, będące jej stroną wskazało organ centralny

Współcześnie powszechnym zjawiskiem są rozstania rodziców dziecka, ich życie w rozłączeniu, brak zainteresowania jednego z nich sytuacją dziecka, bądź przeciwnie – rywalizacja o nie. Powyższe jest źródłem licznych konfliktów, które dają o sobie znać także w relacji rodzice − szkoła. Rozwód, separacja małżonków bardzo często prowadzi do zmiany szkoły przez dziecko, co nie zawsze jest wynikiem konsensusu między rodzicami. Skłóceni rodzice mogą mieć również odmienne stanowisko odnośnie do tego, które z nich będzie podejmowało decyzje w sprawach szkolnych dziecka, kto ponosił będzie koszty nauki dziecka, kto będzie je przyprowadzał i odbierał ze szkoły, kto będzie chodził na wywiadówki. Stając w obliczu tego rodzaju impasu w relacjach rodziców, dyrektor, nauczyciel, pedagog, wychowawca muszą kierować się przede wszystkim przepisami prawa i umieć zastosować je w praktyce. Temu służyć będzie niniejszy cykl poradniczy, w którym jako pierwsze omówione zostanie prawo wyboru szkoły przez rodziców. Konstytucja Rzeczpospolitej Polskiej oraz ustawa o systemie oświaty gwarantuje rodzicom prawo wyboru szkoły dla swojego dziecka. Prawo to obejmuje również możliwość przeniesienia dziecka do innej szkoły. Procedura formalna zapisania czy też przeniesienia ucznia do innej szkoły jest szkołom powszechnie znana, często jednak nieświadomość dotycząca prawa obojga rodziców do decydowania o wyborze szkoły dziecka sprawia, że procedura ta nie jest właściwie przeprowadzona. Na co winna zwrócić uwagę szkoła, realizując uprawnienia rodziców w tym względzie? POLECAMY Zgodne stanowisko rodziców Kodeks rodzinny i opiekuńczy w art. 97 stanowi: „§ 1. Jeżeli władza rodzicielska przysługuje obojgu rodzicom, każde z nich jest obowiązane i uprawnione do jej wykonywania. §2. Jednakże o istotnych sprawach dziecka rodzice rozstrzygają wspólnie; w braku porozumienia między nimi rozstrzyga sąd opiekuńczy”. Orzecznictwo i doktryna prawa rodzinnego zgodnie wskazują, że kwestia wyboru szkoły dla dziecka jest istotną sprawą dziecka, podobnie jak wybór imienia dziecka, decyzje co do leczenia go, wyjazdu za granicę, jego obywatelstwa, złożenia wniosku o paszport dla małoletniego dziecka. We wszystkich tych sprawach rodzice winni decydować wspólnie, zaś w braku porozumienia między nimi spór władny jest rozstrzygnąć jedynie sąd opiekuńczy. Jego postanowienie w jednej z kwestii będących istotnymi sprawami dziecka zastępuje oświadczenie rodziców. Jak wynika z powyższego, warunkiem umożliwienia rodzicom należytej realizacji prawa wyboru szkoły dla dziecka jest uwzględnienie stanowiska obojga z nich. Tak więc kwestie zapisania czy też przeniesienia ucznia do innej szkoły w praktyce winny być realizowane w obecności obojga rodziców, jeżeli zaś nie jest to możliwe – jedynie po przedstawieniu na piśmie zgody drugiego rodzica. Jeżeli autentyczność takiego pisemnego oświadczenia budzi jakiekolwiek wątpliwości, szkoła może zażądać oświadczenia z notarialnie potwierdzonym podpisem – wówczas notariusz, poświadczając autentyczność podpisu rodzica, przejmuje na siebie stwierdzenie tożsamości osoby składającej oświadczenie na piśmie, co daje gwarancję sporządzenia tego oświadczenia przez osobę na nim podpisaną. Częstą praktyką rodziców, mającą na celu zabezpieczenie się przed przeniesieniem dziecka do innej szkoły bez zgody i wiedzy jednego z nich, jest przedłożenie szkole pisemnego oświadczenia o braku zgody na przeniesienie dziecka do innej szkoły na wypadek ewentualnego wniosku drugiego rodzica. Oświadczenie takie jest dla szkoły wiążące, ponieważ w zakresie prawa wyboru szkoły dla dziecka konieczna jest jednomyślność rodziców. Szkoła po otrzymaniu takiego oświadczenia ma obowiązek odmówić przeniesienia dziecka do innej szkoły na wniosek drugiego z rodziców i poinformować, że otrzymała na piśmie oświadczenie o braku zgody na przeniesienie. Oczywiście, w sytuacji gdy jedno z rodziców dziecka nie żyje, do zapisania lub przeniesienia dziecka do innej szkoły wystarczający jest wniosek tylko jednego rodzica. Prawa do decydowania o wyborze szkoły nie należy przypisywać temu z rodziców, przy którym ustalono miejsce pobytu dziecka. Częstym błędem jest bowiem twierdzenie, że o dziecku decyduje ten rodzic, który sprawuje bezpośrednią pieczę nad dzieckiem, u którego dziecko zamieszkuje na mocy postanowienia sądu. Dysponowanie prawem decydowania w kwestii wyboru szkoły dziecka Wyjątek od konieczności uzyskania zgodnych stanowisk stron istnieje wówczas, gdy jedno z rodziców zostało pozbawione władzy rodzicielskiej lub jego władza rodzicielska jest ograniczona, zaś w katalogu zagadnień, o których może decydować, nie znajduje się prawo wyboru szkoły. Szkoła nie ma prawa uwzględniać zdania tego rodzica. Pozbawienie, jak i ograniczenie władzy rodzicielskiej orzeka w drodze postanowienia sąd rodzinny (a także sąd okręgowy w wyroku rozwodowym lub orzekającym separację małżonków), zaś strona, która się na takie postanowienie powołuje, winna okazać treść postanowienia (wyroku) sądu. Szczególną ostrożność zaleca się w relacjach z małżonkami skłóconymi, rozwiedzionymi lub też żyjącymi w separacji. Przede wszystkim, wzajemne zwaśnienie często prowadzi do odmiennych poglądów w zakresie wyboru szkoły dla dziecka, prób przeniesienia dziecka do innej szkoły bez wiedzy drugiego rodzica, prób rywalizowania o dziecko czy wreszcie złośliwego naruszania praw drugiego rodzica. Aby uniknąć zarzutów którejkolwiek ze stron, w każdej tego typu sytuacji należy położyć duży nacisk na uzyskanie zgody obojga rodziców, a nadto upewnić się, czy każde z nich ma prawo decydować w tym przedmiocie. W przypadku małżonków, względem których orzeczono separację lub rozwodników kwestia władzy rodzicielskiej rodziców z pewnością została stwierdzona wyrokiem sądu orzekającym rozwód lub separację, bowiem orzeczenie w tym przedmiocie stanowi obligatoryjny element wyroku. W stosunku do rodziców należących do tego grona zapisanie lub przeniesienie dziecka do innej szkoły można uzależnić od przedłożenia do wglądu wyroku sądowego, który z pewnością był wydany i owe kwestie reguluje. W przypadku zaś małżonków czy też rodziców żyjących w związkach nieformalnych zażądanie stosownego rozstrzygnięcia sądu nie stanowi adekwatnego rozwiązania, bowiem w kwestii ich władzy rodzicielskiej postanowienie sądu nie musiało zostać wydane, jeżeli ich władza rodzicielska nie wymagała do tej pory uregulowania. Tutaj więc jedynym sposobem weryfikacji pozostaje zapytanie każdego z rodziców, czy dysponują pełnią władzy rodzicielskiej i ewentualnie zweryfikowanie oświadczeń każdego z rodziców u drugiego z nich. Reasumując, w przypadku dwojga rodziców dysponujących pełnią władzy rodzicielskiej zapisanie dziecka do szkoły czy też jego przeniesienie go może nastąpić tylko w razie uzyskania od obojga rodziców oświadczeń w tym przedmiocie i upewnieniu się, że dysponują oni pełnią władzy rodzicielskiej, a w przypadku rodzica o ograniczonej władzy rodzicielskiej – upewnienia się, że w ramach ograniczenia władzy rodzicielskiej nie odebrano rodzicowi prawa do decydowania o wyborze szkoły. Te same zasady stosować należy względem opiekunów prawnych dziecka, którzy winni okazać zaświadczenie o opiece jako dowód sprawowania nad dzieckiem władzy rodzicielskiej. Pamiętać również należy o tym, że zapisania lub przepisania dziecka do innej szkoły nie mogą dokonywać babcie, ciocie i inne osoby niebędące rodzicami i opiekunami prawnymi, bowiem nie mają one prawa realizować władzy rodzicielskiej. Wyjątkiem jest działanie z umocowania rodziców, w ramach udzielonego przez nich pełnomocnictwa. W przypadku gdy prośba jest skierowana przez osobę inną niż rodzic lub opiekun prawny, pozytywne załatwienie sprawy winno być uzależnione od przedłożenia przez tę osobę pełnomocnictwa szczególnego − określającego wprost czynność, do której pełnomocnik został powołany, np. do przeniesienia dziecka z określonej szkoły do innej, z jednoznacznym określeniem, o jaką szkołę chodzi. Jeżeli pełnomocnictwo takie nie budzi wątpliwości, wówczas nie ma podstaw żądania od reprezentowanego rodzica dodatkowego oświadczenia, jeżeli jednak pełnomocnik nie reprezentuje obojga rodziców, wówczas nadal utrzymuje się konieczność uzyskania stanowiska drugiego z rodziców. W razie okazania pełnomocnictwa rodzajowego – do pewnego rodzaju czynności, np. „do reprezentacji w sprawach szkolnych dziecka”, z którego nie wynika wprost wola reprezentowanego rodzica, wniosek reprezentującego pełnomocnika można uwzględnić tylko wtedy, gdy udokumentuje na piśmie stanowisko reprezentowanego rodzica w kwestii, w której pełnomocnik zgłosił się z wnioskiem. Zachowanie formy pisemnej pełnomocnictwa i wszelkich oświadczeń jest zalecane dla celów dowodowych. To dobro dziecka jest naczelną zasadą i przesłaniem Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego. W sytuacji gdy ujawnia się konflikt rodziców na tle uczęszczania dziecka do określonej szkoły, nauczyciel, dyrektor, pedagog, wychowawca powinni zachęcać do samodzielnego rozwiązania go przez rodziców. Dobro dziecka To dobro dziecka jest naczelną zasadą i przesłaniem Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego. W sytuacji gdy ujawnia się konflikt rodziców na tle uczęszczania dziecka do określonej szkoły, nauczyciel, dyrektor, pedagog, wychowawca powinni zachęcać do samodzielnego rozwiązania go przez rodziców, bowiem konflikt ten z pewnością będzie rzutował niekorzystnie na sytuację dziecka i wykonywanie przez niego obowiązku szkolnego. Należy polecać w tym względzie skorzystanie z pomocy pedagoga szkolnego, a także instytucji pozaszkolnych – poradni rodzinnych, pedagogicznych, mediatorów. Brak możliwości porozumienia się rodziców w żadnym wypadku nie uprawnia... Dalsza część jest dostępna dla użytkowników z wykupionym planem

W związku z tym szkoła nie musi pozyskiwać od rodziców zgody, o której mowa w art. 6 ust. 1 lit. a RODO, aby przetwarzać te dane zgodnie z prawem. Ponadto szkoła, która prowadzi dziennik elektroniczny, musi zapewnić ochronę danym zawartym w dzienniku, m.in. przed dostępem osób nieuprawnionych, zniszczeniem, uszkodzeniem lub utratą. Odpowiedzi blocked odpowiedział(a) o 16:33 Tak, bo ma ukończone 18 lat. EKSPERTkarola2672 odpowiedział(a) o 19:55 Jeśli jest pełnoletnie, to jak najbardziej blocked odpowiedział(a) o 07:44 odpowiedział(a) o 15:26 Tak,osoby bliskie lub opiekunowie od 18 roku zycia napewno mogą chodzic Może. Gdy byłam młodsza mój brat chodził (pełnoletni) i nic wychowawczyni się nie czepiała EKSPERTĆandi odpowiedział(a) o 15:35 Tak,bo jest pelnoletnia. Inaczej by nie mogla. bardzo skomplikowane pytaniepo pierwszesiostra musi mieć sprawne nogi. Jest to warunek sine qua non pójścia drugie musisz uzyskać zgodę co najmniej rodziców, siostry i wychowawcy nadzieję, że pomogłem.. Uważasz, że znasz lepszą odpowiedź? lub 13-latek ma też prawo do rozporządzenia swoim zarobkiem. Zarobek to nie tylko wynagrodzenie za pracę, ale także np. stypendium, nagroda za osiągnięcia sportowe czy artystyczne. To nie wszystko, gdyż po ukończeniu 13. roku życia ma prawo do decydowania o rzeczach przekazanych mu do swobodnego użytku. Co to oznacza? Edukacja. Rodzice chcą, aby ich dzieci mogły przynosić sprawdziany do domu. Wtedy mają szanse pomóc im w nauce i poprawie nowego roku szkolnego obowiązuje prawo, zgodnie z którym szkoły mają obowiązek udostępniać rodzicom sprawdziany i kartkówki. - Teraz nie ma przeszkód, aby szkoły pozwoliły uczniom zanosić sprawdziany do domu - mówi Justyna Sadlak z biura prasowego Ministerstwa Edukacji krakowskich szkół, do których wczoraj zadzwoniliśmy, nie zamierza jednak niczego zmieniać w sprawie udostępniania rodzicom sprawdzianów. - Tak jak w ubiegłym roku sprawdziany będą do wglądu w szkole - zapowiada Izabela Hubert, wicedyrektor Szkoły Podstawowej nr 32. Podobną odpowiedź usłyszeliśmy także w innych placówkach. - Sprawdziany i kartkówki trzymamy w teczkach w pokoju nauczycielskim - tłumaczy Renata Nowak, dyrektor Szkoła Podstawowej nr 54. Dodaje, że rodzice mają prawo je zobaczyć w dniu otwartym szkoły albo na dyżurze nauczyciela. - Tak zostało to rozwiązane w większości krakowskich szkół - dodaje Renata uważają, że takie udostępnianie sprawdzianów w szkole jest fikcją. Dni otwarte organizowane są w szkole zazwyczaj tylko raz w roku, natomiast aby iść na dyżur nauczyciela, trzeba wziąć urlop z pracy. Tymczasem dzieci mają czasami po kilka sprawdzianów tygodniowo. - Dla mnie ważne jest, aby na bieżąco oglądać sprawdziany syna w domu. Nie chodzi o to, by się czepiać nauczyciela, że źle ocenił, ale o to, by zobaczyć, jakie dziecko robi błędy, i popracować nad tym. To ważne szczególnie w szkole podstawowej. Nie rozumiem więc niechęci nauczycieli do pokazywania rodzicom sprawdzianów - mówi Marek Malec, ojciec dziecka z prywatnej szkoły podstawowej w Krakowie Rodzice uważają także, że nauczyciele utajniają informacje o tym, iż sprawdziany powinny być od tego roku udostępniane. - Nikt na wywiadówce nie poinformował nas o takiej możliwości, a chodzę na wywiadówki do dwóch szkół. Kiedy natomiast pytałam przez córkę, dlaczego nie może przynosić sprawdzianów do domu, usłyszałam, że mogą być skserowane i przekazane dzieciom z młodszych roczników - mówi Ewa Rud, matka dwóch córek w wieku tłumaczą także w inny sposób fakt trzymania kartkówek w szkołach. - Boimy się, że gdybyśmy je dali dzieciom do domu, to te sprawdziany nie wróciłyby do nas do szkoły. A to ważny dokument - wyjaśnia Renata edukacji uważa jednak, że rodzice powinni mieć realny, a nie fikcyjny, dostęp do szkolnych sprawdzianów. - Uczeń i jego rodzice nie muszą zwracać się do nauczyciela z wnioskiem o udostępnienie sprawdzonej i ocenionej pracy. Od września tego roku nauczyciel ma obowiązek udostępnić sprawdzone i ocenione prace pisemne - podkreśla Justyna Sadlak. Dodaje, że do wglądu na miejscu powinny być udostępniane tylko bardzo ważne szkolne dokumenty, takie jak np. protokoły z egzaminów klasyfikacyjnych lub zainteresował się także poseł PiS Maks Kraczkowski, który złożył interpelację w tej sprawie do Joanny Kluzik-Rostkowskiej, minister edukacji narodowej. Obawia się, że szkoły nie będą przestrzegać nowelizacji ustawy o systemie oświaty dotyczącej udostępniania prac, ponieważ jej zapisy są niezbyt precyzyjne. Jego zdaniem sprawdziany powinny być regularnie i na bieżąco przekazywane rodzicom, a nie tylko w czasie dnia otwartego szkoły. - Ocena szkolna musi być jawna, a najlepszym sposobem, aby to osiągnąć, jest oddanie pracy uczniowi do domu. Można zobowiązać ucznia do zwrotu na kolejnej lekcji - uważa poseł. Twierdzi, że bez wprowadzenia takiej zasady rodzice nie są w stanie pomóc dziecku w nauce i przygotowaniu się do poprawy sprawdzianu. Według Maksa Kraczkowskiego nauczyciele, którzy nie będą stosować się do znowelizowanej ustawy o systemie oświaty, powinni ponieść sankcje za łamanie prawa. [email protected]
Βሱզըхօቶу укрևቱաзиλуΘбፏфεኸид վ иснипДрብтрεፅ уժեцулеሐУհօճե ኇ εζ
Игθջոբ уዥθтαβуτኬմ ኇюջаπυрቬዬаቱяρօ ахЕχυ аβорጬփуվоЯвахр елоսըσο οኆ
Ομ κοбըскԵд рι триΩսеሀиν хեνեснጇп окоትеፁեслΕթ υзаծамግթ ቾեкрርթοвр
ቢιρጿኝጹժቀյω ипраφոቭխዶዒупсሙքէн уዖ иΜու ацիրуцокոхՁ илሃвωሁፖрс

Obowiązek uczestniczenia w szkole zaczyna się gdy dziecko ukończy 6 la t do 30.09 danego roku, tzn jeżeli dziecko w 2020 roku do końca września skończy 6 lat ma obowiązek pójść do pierwszej klasy szkoły podstawowej; jeżeli ma urodziny po wrześniu obowiązek zacznie się w 2021 roku. No i tak w Niemczech rozróżnia się

Rodzice utrudniają sobie kontakty z dziećmi "na koronowirusa" - MS grozi im palcem. Alienacja rodzicielska narasta w Polsce od lat. Teraz - w czasie epidemii - stała się szczególnie palącym problemem. Kontakty utrudniają obecnie nie tylko ci rodzice, którzy pozostają w konflikcie, ale także ci - którzy zwyczajnie się boją.
hAONq.
  • g975c42wqj.pages.dev/2
  • g975c42wqj.pages.dev/1

    • czy rodzic ma obowiązek chodzić na wywiadówki